Gedichtje.
De regen laat zich gewillig vallen
Druppels storten zich naar beneden
Ze slaan te pletter op aarde
Het zou ook onze tranen welgevallen.
De wolken laten los wat ze hebben geclaimd
Parels schitteren in kleuren
Kleine fracties van licht
Liggend op het gras of hangend in de bomen
Dat mogen wij nog leren zien op ons eigen boetekleed
Wij zijn als de wolken die claimen
We worden mistig en donker, voelen de donderbui al hangen
En daarmee het dof geworden hoofd
De weg kwijt in ratio en emoties die zo zwaar wegen.
De zon moet fel gaan stralen willen wij gaan loslaten
Geen gedonder, geen gezeik. Eerst flink balen
En dan pas delen of gaan praten
Net zolang tot de mist optrekt en dat laat zien
Wat zich intussen heeft gevormd
Een omgekeerde glimlach dat kleur bekent
En zichzelf omdraait, neutraler wordt misschien.
Misschien nog even een verloren traan
Misschien nog even een donderflits
De zon, als die maar aanwezig blijft
Wat doorbreken mag om door te gaan.
Emanuel Nervo.
Ik wens ieder extra zonlicht voor wie het nodig heeft.